காம அஸ்திரங்கள்! பாகம்-14

களைப்பில் மூவருமே துவண்டு படுத்துவிட இன்னும் எத்தனை நாள் இப்படி பாடம் படிக்கவேண்டுமோ! எப்போது அரண்மனைக்குச் செல்வது! எப்படி படை ரகசியத்தை கறப்பது! என்ற எண்ணம் மேலோங்கியது. எழுந்து ஆடைகளை உடுத்த ஆரம்பித்ததும் அமுதாவும் ஆடையுடுத்தி இடைதுவள அவனுடைய அறைக்கு அழைத்துச் சென்றாள். அவளின் நடையிலிருந்தே கருணாகரன் யோணியைக் கிழித்திருப்பான் என்பதை புரிந்துகொண்ட மற்ற பெண்கள் அவனை ஏக்கத்துடன் பார்த்ததை அமுதாவும் கவனித்தவண்னமே சென்றாள்.

“ வீரரே! சற்று நேரத்தில் உணவு அனுப்புகிறேன். அருந்திவிட்டு ஓய்வெடுத்துக்கொள்ளுங்கள். அடுத்த பாடம் எடுக்க ரஞ்சனா வருவாள்! “ என்று கூறிவிட்டு அமுதா போய்விட்டாள்.

சற்று நேரத்தில் வந்த உணவை உண்டுவிட்டு கருணாகரன் உறங்கிப் போனான். கதிரவன் தன் வெப்பத்தை மெல்ல குறைத்துக்கொண்டு மேற்கில் விழ ஆரம்பித்தான். கருணகரன் எழுந்து புணர்ந்த அலுப்பு தீர நீராடிவிட்டு அறையை விட்டு வெளியே வந்தான். முன் மண்டபத்தில் வழக்கம்போல இன்பநாயகி அமர்ந்திருந்தாள்.

“ அத்தை.! நான் இங்கேயே அடைந்துகிடப்பது சரியல்ல. காஞ்சியின் கோட்டை அமைப்புகளையும் பாதுகாவலையும் பற்றி அறியவேண்டும். “ என்று சொல்லிக்கொண்டே ஆசனத்தில் அமர்ந்தான். அவன் முகத்தில் புத்துணர்ச்சி இருப்பதை அவளும் கவனித்தாள். அதன் காரணம் அவளுக்கும் தெரியுமாதலால் அவளின் வெளுத்த வதனம் மெல்ல சிவந்தது.

“  கருணாகரா! நீ தனியே செல்வது அத்தனை உசிதமல்ல. இன்னும் சற்று நேரத்தில் ரஞ்சனா வந்துவிடுவாள். அவளுடன் செல்வதே உனக்கு பாதுகாப்பு. அத்தோடு இந்த முத்திரை மோதிரத்தை எப்போதும் கச்சையில் வைத்துக்கொள். ஏதேனும் அசம்பாவிதமாக காவல் வீரர்களிடம் தனியே சிக்கிக்கொண்டால் இந்த மோதிரத்தை உபயோகப்படுத்திக்கொள். ஆனால், அரண்மனை காவல் தலைவன் கண்ணில் இது பட்டுவிட்டால் அத்தோடு காஞ்சியில் உன் சுதந்திரம் பறிபோய்விடும். அம்பிகாதேவியின் அந்தப்புரத்தில் மீளா கைதியாகிவிடுவாய். எனவே, சில நாட்களுக்கு நீ மறைந்திருப்பதே உசிதம். “ என்று ஒரு முத்திரை மோதிரத்தை அவனிடம் கொடுத்தாள்.

அதில் சாளுக்கியரின் ராஜ முத்திரை கூரிய வைரங்களால் செதுக்கப்பட்டிருந்தது. அதன் நடுவே ரத்தச் சிவப்பு நிறத்தில் ஒற்றைகல் ஒன்று அந்த முத்திரை மோதிரம் ஆபத்தானது என்று எச்சரிப்பது போல பதிக்கப்பட்டிருந்தது. கருணாகரன் மோதிரத்தை ஆரய்ந்துகொண்டிருக்கும் போது படியில் யாரோ தடதடவென பாய்ந்தேறி வரும் சப்தம் கேட்டு அதைச் சடுதியில் கச்சையில் மறைத்தான். துள்ளி ஓடும் மானைபோல தாவிவந்தாள் ரஞ்சனா.

அம்மாவுடன் ஆசை நாயகனும் அங்கே இருப்பதைக் கண்டு இயற்கையாக எழுந்த நாணத்தில் தலை கவிழ்ந்தபடியே இன்பநாயகியியுடன் சென்று ஒட்டிக்கொண்டாள். பொழுது புலர்ந்தது முதல் அவளைக் காணாத கருணாகரன் உள்ளத்தில் காதல் வேகம் பெருக்கெடுக்க அவளையே உற்று நோக்கினான்.

“ அம்மா, இவர் எங்கே போகிறார். “ என்று கேட்டாள் ரஞ்சனா.

” இவருக்கு நமது மாளிகை அலுத்துவிட்டதாம். காஞ்சி மாநகரை பார்க்கவேண்டுமாம். நீயே அழைத்துச்செல் ரஞ்சனா. “ என்றாள் இன்பநாயகி.

“ வாருங்கள். சற்று இளைப்பாறிவிட்டு போகலாம். “ என்று அவனை பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு மீண்டும் அறைக்குப் போனாள்.

புதிதாக ஒன்றை கண்டுவிட்ட விளையாட்டு பிள்ளை போல அவனுடன் கை கோர்த்துக்கொண்டு துள்ளி துள்ளி நடந்தவளை கருணாகரன் வெகுவாக ரசித்தான். அறையில் நுழைந்ததுமே கதவை அடைத்துவிட்டு அவன்மீது தாவி இதழ்களைக் கவ்வினாள். அந்த அனைப்பில் காமமில்லை. மிதமிஞ்சிய அன்பு கரைபுரண்டு ஓடுவதை உணர்ந்து கருணாகரன் நெகிழ்ந்து அவளை அனைத்துக்கொண்டு மஞ்சத்தில் படுத்தான்.

“ எனக்கு ஏதாவது மிச்சமிருக்கிறதா.! எல்லாவற்றையும் பாடம் படித்ததில் தீர்த்துவிட்டீர்களா “ என்ற ரஞ்சனாவின் கைகள் அவன் ஆண்மையை தடவின.

“ உன் பங்கு தனியே வைத்திருக்கிறேன் ரஞ்சனா. இப்போதே தரட்டுமா “ என்று அவளின் கொங்கையைப் பற்றி பிசைந்தான்.

“ ம்ஹும்.. இங்கு வேண்டாம். அதற்கு வேறிடம் இருக்கிறது “ என்றவள் கண்களில் ஆயிரமாயிரம் ரதி தேவிகள் காம நடனமாடினார்கள். படிக்கட்டில் இறங்கும்போது இன்பநாயகி மகளை மட்டும் தனியே அழைத்துச்சென்று ஏதோ சொன்னாள். அதைக்கேட்டதும் ரஞ்சனாவின் முகம் லேசாக வாட்டமடைந்ததை அவனும் கவனித்தான். அவனை அழைத்துக்கொண்டு மூடு தேறில் ஏறினாள். “ ஏரிக்கரைக்கு போ “ என்று சொன்னதும் தேர் ஓடியது.

காஞ்சியின் கோட்டை மதில்களையும் மாட மாளிகைகளையும் கண்ட கருணாகரன் மனதில் ‘சோழர்கள் உருவாக்கிய நகரம் இப்படி மாற்றானிடம் அடிமைப்பட்டு கிடக்கிறதே’ என்று எண்ணி நகரின் காவல் அமைப்பை ஆரய்ந்துகொண்டே அமர்ந்திருந்தான். ஒரு நாழிகை பயணத்தில் மூடுதேர் ஓரிடத்தில் நிற்க இருவரும் இறங்கினார்கள். எதிரே சிறிய ஏரி ஒன்று பரந்து விரிந்து கிடந்தது. ஏரிக்கரையிலிருந்த மரக்கூட்டத்தில் இருவரும் மறைந்துவிட கருணாகரன் சுற்றிலும் பார்வையை ஓடவிட்டான்.

ஆங்காங்கே மனித தலைகள் தென்பட்டாலும் அந்த இடம் சதா காவல் வீரர்களின் கண்கானிப்பில் இருக்கவேண்டும் என்பதை தூரத்தில் அங்குமிங்கும் சுற்றித்திரிந்துகொண்டிருந்த புரவி வீரர்களின் கூட்டத்திலிருந்து அறிந்துகொண்டான்.

“ ரஞ்சனா! இங்கே என்ன இருக்கிறது “ என்றவன் கை அவள் இடையை தழுவியது. ஏதோ சொல்ல வந்தவள் அவன் கை தந்த இறுக்கத்தில் வார்த்தைகள் தொண்டைக்குழியில் நின்றுவிட மெல்ல துவண்டாள்.

“ என்ன இருக்கிறதென்று எனக்கு எப்படி தெரியும். நீங்கள்தான் ஆராய வேண்டும் “ என்றவளின் அமுத கலசங்கள் மெல்ல ஏறி இறங்கின. கருணாகரன் பார்வையை ஏரியின் வடகரைக்கு ஓட்டினான். நீண்ட நேரம் ஆரய்ந்தவன் இடையிலிருந்த கையை அவளின் அடி வயிற்றுக்குச் செலுத்தி ”ஏரி இங்கிருக்கிறது ரஞ்சனா.!” என்று சொல்லி மெல்ல தடவினான்.

“ ம் “ உணர்ச்சி மேலீட்டால் ஒற்றைச் சொல்லை மட்டும் உதிர்த்தாள்.

“ கோட்டை இங்கிருக்கிறது “ கருணாகரன் விரல்கள் தனங்களின் அடிவாரத்தை தடவின. அடுத்து அவன் கை எங்கே செல்லும் என்ற எதிர்பார்ப்பில் ரஞ்சனா நிற்கும் சக்தியை இழந்தவளாய் அவன் தோள் மீது சாய்ந்தாள்.

“ என்னை வீழ்த்தும் படைகள் இங்கே வடகரையில் அடர்ந்த காட்டுக்குள் உறைகின்றன “ என்றவன் விரல்களை மெல்ல மெல்ல நகர்த்தி சீலைக்குள் நுழைத்து மதனமேட்டினையும் மயிர்க்காட்டினையும் தடவினான்.

“ ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் ..அத்தான் .. ம்ம்ம் “ என்றவள் இரு தொடைகளையும் சேர்த்து அவன் விரல்களை இறுக்கினாள்.

” இப்படித்தான் இரு புறமும் சாளுக்கிய படைகள் சோழர்களை நசுக்கிவிடுகின்றன ரஞ்சனா! “ என்றவன் வார்த்தைகளில் துளிக் கூட காமமில்லாததை உணர்ந்தவள் அவனை விட்டு மெல்ல விலகமுற்பட்டாள். விலகியவளை மீண்டும் தன் வசம் இழுத்தான்.

“ படைகள் நொறுக்கட்டும் ரஞ்சனா.! “ என்றவன் மதன மேட்டை மெல்ல பிசைய அவள் உணர்ச்சி தாளாமல் மீண்டும் இறுக்கினாள். நடுவிரலை மட்டும் மடக்கி மதனமேட்டின் கீழிறங்கி யோணிப் புழையை நிமிண்ட உதடு கடித்து “ ம்ம்ம்ம் “ மென்று முனகினாள். அவன் விரல் மெல்ல மெல்ல மயிர்க்காட்டினை ஊடுறுவி யோணிப் புழைக்குள் நுழைய முயன்றது. ரஞ்சனா அவன் சொன்ன உவமைகளை மறந்தவளாய் தூண்டிய விரலுக்கு வழிவிட்டு தொடைகளை விரித்தாள். மதன மொட்டை தடவிவிட்டு புழைக்குள் விரலைச் செலுத்த ரஞ்சனா அவன் கன்னத்தை கடித்து தன் விரக தாபத்தை உணர்த்தினாள்.

மெல்ல கையை அங்கிருந்து விலக்கினான். விரல்களில் யோணித்தேனின் ஈரம் மாலை வெயிலில் மின்னியது. அதை அப்படியே வாய்க்குள் விட்டுச் சப்பினான். நானத்தால் ரஞ்சனா கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.

“ பொல்லாத ஆள் நீங்கள். ஏதோ செய்து இரு படையையும் உடைத்துவிட்டீர்களே! “

“ ஆம். ரஞ்சனா! இப்படித்தான் உடைக்கவேண்டும். அதற்கு இன்னும் உள்ளே ஊறுருவவேண்டும். உன் அன்னையாரின் திட்டத்தில் காரணமிருக்கிறது “ என்று நீண்ட பெருமூச்சுவிட்டான். நீண்ட நேரம் அவன் ஏரிக்கரையை ஆராய இடையூறு செய்ய மனமில்லாமல் மௌனமாகவே இருந்தாள். மெல்ல மாலை மயங்க ஆரம்பிக்க இருவரும் அங்கிருந்து புறப்பட்டார்கள் ஓரிடத்தில் தேர் நிற்க ரஞ்சனா இறங்கினாள்.

“ அத்தான். நீங்க தேரோட்டியுடன் செல்லுங்கள். மற்ற விபரங்கள் செல்லுமிடத்தில் தெரிந்துகொள்வீர்கள். “ என்றவள் உள்ளத்தில் பெரும் புயல் வீசுவதை கருணாகரன் அவளின் முகபாவத்தில் உணர்ந்துகொண்டு மேற்கொண்டு ஏதும் பேசாமலிருக்க தேர் காஞ்சியின் வீதிகளில் கடுகிச் சென்றது.

காஞ்சியில் தனது அடுத்த கட்ட பணி ஆரம்பித்துவிட்டது என்றே எண்ணிய கருணாகரன் அது என்னவாக இருக்குமென்று சிந்தனையில் ஆழ்ந்தான். வெகு நேரம் பல வழிகளில் தன் மூளையை செலுத்தியும் விடை ஏதும் கிட்டாமல் நடப்பது நடக்கட்டுமென்று காத்திருந்தான். ஒரு பெரும் மாளிகைக்கு முன் தேர் நின்றது. தேரோட்டி அவனை உள்ளே அழைத்துச் செல்ல வாசலில் குமுதா அவனை வரவேற்றாள்.

“ வாருங்கள். வாருங்கள் “ என்று புன்னகைத்துக்கொண்டே மாளிகைக்குள்ளே அழைத்துச் செல்லாமல் சற்று ஒதுக்குப்புறமாக இழுத்துக்கொண்டு போனாள்.

“ குமுதா.! இங்கே எனக்கென்ன வேலை “

“ வாள் வீச்சுக்கு இங்கே வேலையில்லை. உங்கள் வாய் வீச்சு திறமைக்கு இங்கே சவால் நடக்கப்போகிறது. வெற்றி பெற்றால் கிடைக்கப்போவது அந்தப்புர தலைவி தேவயாணி. “ என்றதும் கருணாகரனுக்கு பகுதி புரிந்தும் பகுதி புரியாமலும் புருவங்களை உயர்த்தி அவளைப் பார்த்தான்.

“ வீரரே.! மகாராணியை அனுக தேவயாணியின் உதவி வேண்டும். ஆகவே, இவர்களை எப்படியாவது பேசி மயங்கவைத்து .. மயங்கவைத்து … உங்கள் கோல்வீச்சின் திறமையை காட்டிவிடுங்கள். பின்னர் எல்லாம் நலமாகவே நடக்கும் “ என்று சொன்ன குமுதாவின் கண்களில் காமம் கொப்பளித்து அவன் ஆண்மையை துளைத்தது. அவளின் சொல் கேட்டு கருணாகரன் வெகுண்டான்.

“ சீ. நீயெல்லாம் ஒரு பெண்ணா! ஒரு பதிவிரதையின் கற்பை களவுசெய்துதான் நான் காஞ்சியை வீழ்த்தவேண்டுமென்றால் அந்த  வீழ்ச்சியே தேவையில்லை. நீ மட்டும் ஒரு ஆணாக இருந்திருந்தால் இன்நேரம் உன் தலை பறந்திருக்கும் “ என்று கண்கள் சிவக்க உறுமியவனைக் கண்டு குமுதாவின் காமம் மேலும் அதிகமானதே தவிர அடங்கவில்லை. அவனை சாந்தப்படுத்த முரட்டுக் கன்னங்களை மெல்ல தடவினாள்.

“ சற்று பொறுங்கள். சோழர்களுக்கு எப்போதுமே அவசரம்தான். இவள் பதிவிரதையென்று உங்களுக்கு தெரியுமா.! இவளின் பஞ்சனையில் புரளாத மாவீரர்களே இல்லை. ஆனால் எளிதில் இவளை அடையமுடியாது. அதில் தான் உங்கள் திறமையைக் காட்டவேண்டும். உங்கள் நோக்கம் அவளுக்கு சற்றேனும் தெரியவந்தால் காரியம் கெட்டுவிடும். அதை மனதில் கொள்ளுங்கள் “ என்றவள் இடையில் செருகியிருந்த ஒரு சுருக்கு முடிச்சை அவனிடம் கொடுத்தாள்.

“ இது என்ன? “

“ இதிலே பலவகையான ஆபரணங்கள் இருக்கின்றன. உங்களை சோழநாட்டு பொன் வியாபாரி என்று கூறியிருக்கிறேன். இனி எல்லாம் உங்கள் கையில் “ என்றாள் குமுதா. கருணாகரன் மீண்டும் குழம்பினான்.

“ குமுதா.! மகாராணியை அனுக நேரடியாகவே என்னை அழைத்துச் செல்வதாக அத்தை சொன்னார்கள். அப்படியிருக்கும்போது இவர்களின் உதவி எதற்கு? “ என்று கேள்வி எழுப்பினான்.

“ திட்டம் மாறிவிட்டது. உங்களை நேரடியாக அனுப்பாமல் இவள் முலமாக அனுப்பவே இந்த ஏற்பாடு. மேலும், நீங்கள் எங்களிடமிருந்து வந்தவரென்பதால் மகாராணியார் எச்சரிக்கையாக இருக்கக்கூடும். அதுவே ரகசியத்தை அறிய இடையூறாகவும் இருக்கலாம். இதனாலேயே இன்பநாயகி திட்டத்தை மாற்றிவிட்டார்கள். இப்போது புரிகிறதா.! “ என்று சொல்லிவிட்டு அவனை மீண்டும் காமம் பொங்க பார்த்தாள். எப்படியும் இம்முறை காரியம் நிறைவேறவேண்டும் என இன்பநாயகி பெருமுயற்சி செய்கிறாள் என்பது கருணாகரனுக்கு புரிந்தது. ’இருப்பினும் முன் பின் தெரியாத ஒரு பெண்ணை பேசி உறவுகொள்ள வைப்பது முடிகிற காரியமா! என்று வியந்தான்.

“ வீரரே! சிந்திக்க நேரமில்லை. வாருங்கள் போகலாம். ஒன்று மட்டும் நிச்சயம். தங்களைக் கண்டால் தேவியாணியே மயங்கக்கூடும் என்று இன்பநாயகி சொன்னார்கள். தைரியமாக வாருங்கள். “ என்று கூறி அவனை மாளிகைக்குள்ளே அழைத்துச்சென்றாள்.

அந்த மாளிகையின் முதல் கட்டிலிருந்த ஆசனத்தில் அமர வைத்துவிட்டு உள்ளே சென்றாள். சற்று நேரத்தில் குமுதாவுடன் பட்டுசீலையும் அங்களை முழுவதுமாக மறைக்கும் அளவுக்கு பொன்னாபரணங்களையும் அணிந்துகொண்டு வந்தாள் தேவயாணி. ’அவளின் பார்வையிலிருந்த அலட்சியமும் நடையிலிருண்ட ராஜ தோரணையும் இவள் எளிதில் வசப்படக்கூடியவள் அல்ல’ என்பதை கருணாகரனுக்கு தெளிவாக புரியவைக்க ஆசனத்திலிருந்து எழுந்து அவளை வணங்கினான்.

“ அம்மா, இவர்தான் நான் கூறிய சோழநாட்டு வணிகர். இவர் பெயர் தேவன் “ என்று தன்னை குலப்பெயரால் அறிமுகப்படுத்த இயற்பெயரை வேண்டுமென்றே மறைத்துவிட்டதை கருணாகரனும் கவனிக்கவே செய்தான்.

“ ம்ம்ம், அமருங்கள் “ என்று தலையசைப்பில்  வணக்கத்தை ஏற்றுக்கொண்ட தேவயாணி அவனை ஒரு முறை ஏற இறங்க பார்த்துவிட்டு எதிரேயிருந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்தாள். முதல் பார்வையிலேயே கட்டழகன் அவளை கவர்ந்துவிட்டான் என்பதை புரிந்துகொண்ட குமுதா “ நான் வருகிறேன் அம்மா! “ என்று விடைபெற்றுக்கொண்டு வெளியேறினாள்.

இன்பநாயகியையும் ரஞ்சனாவையும் கலந்து செய்ததுபோன்ற உடலமைப்பு சற்றே சதை பிடிப்பாக இருந்தது. காஞ்சிப் பட்டுச்சீலையை உடல் முழுவதும் சுற்றியிருந்ததால் அங்கங்கள் அதிகம் வெளியே தெரியாவிட்டாலும் பட்டுக்கச்சைக்குள் அடங்காத கொங்கைகளின் அபார எழுச்சியே அவளின் உடல்வணப்புக்கு கட்டியம் கூறுவதுபோலிருந்தது.

“ என்ன வணிகரே! வியாபாரத்தை ஆரம்பிக்கலாமே!” என்றதும் பையில் கையைவிட்டு கிடைத்த இரண்டு ஆபரணங்களை வெளியே எடுத்தான்.

ஒன்று கொற்கையின் பெரும் முத்துக்களால் ஆன மாலை. இன்னொன்று நவரத்தினங்கள் அனைத்தும் வரிசையாக கட்டப்பட்ட ரத்திரன ஆரம். சாரளத்திலிருந்து வீசிய மஞ்சள் வெளியில் நவரத்தினங்களும் தக தகவென ஜொலித்து அந்த இடத்தையே பலவண்ண கதிர்களால் அலங்கரித்தன. இந்த ஒற்றை ஆரத்தைக்கொண்டு ஒரு சிற்றரசையே விலைக்கு வாங்கமுடியும் என்றே கருணாகரன் நினைத்தான். ஆரத்தைக் கண்ட தேவயாணி திறந்த கண்களை மூடாமல் பார்த்தாள்.

“ உங்கள் அழகுக்கு இது பொறுத்தமாக இருக்கும் அம்மணி.! “ என்று ஆரத்தை அவள் கையில் கொடுத்தான்.

தேவயாணி அதை கையில் வாங்கும்போது இருவரின் விரல்களும் உரசிக்கொண்டன. எப்படியும் இதை தன்னால் விலைக்கு வாங்கமுடியாது என்று தேவயாணிக்கு தெரிந்தாலும் ஒரு முறை அணிந்தாவது பார்க்கலாம் என்று எண்ணினாள்.

“ இது என்ன விலை.! “ என்று ஆரத்திலிருந்து கண்களை அகற்றாமலே கேட்டாள். என்ன விலை சொல்வதென்று தெரியாமல் “ பன்னிரண்டாயிரம் பொன் அம்மனி “ என்று உளறினான்.

“ நீங்கள் உண்மையிலேயே பொன் வணிகரா. இதன் மதிப்பை சரியாகத்தான் சொல்கிறீர்களா! “ என்று அவனை ஏறெடுத்துப் பார்த்தாள்.

கருணாகரன் தன் விழிகளை அவள் விழிகளுடன் கலந்தான். அவளும் அவனுக்கு சளைத்தவளல்ல என்பது போல் விழியை அகற்றாமல் பார்த்தாள்.

“ குறைவாகத்தான் சொல்கிறேன் அம்மணி. அதுவும் உங்களுக்காக “ என்று தனது அஸ்திரத்தை வீசினான் கருணாகரன்.

“ உங்களிடம் வேறு ஆபரணங்கள் இல்லையா “ என்றாள்.

“ நிறைய இருக்கிறது அம்மணி. இந்த ரத்தின ஆரத்தை அணிந்து பாருங்கள் “ என்று அவளின் ஆசையை தூண்டினான். ஆரத்தை கழுத்தில் கட்டி அழகு பார்த்தாள்.

“ அம்மணி. என்னிடம் இருப்பவை எல்லாமே ஒற்றை ஆபரணங்கள் “ என்றான்.

“ அதென்ன ஒற்றை ஆபரணங்கள் “

“ இவற்றை மற்ற ஆபரணங்களுடன் அணியக்கூடாது. தனியே அணிய வேண்டும். மேலும் இது போன்ற பட்டு சீலைகள் உடுத்தும் போது அணியக்கூடாது. அவற்றை மெல்லிய ஆடைகளுடன் அணியவேண்டும். அதாவது, இவையெல்லாம் பள்ளியறைக்கு பொறுத்தமானவை. கனவனின் மனம் மகிழ்விக்க ராணிகள் அணிந்துகொள்வார்கள் “ என்றான்.

“ அப்படியென்றால் இரவில் தான் அணிய வேண்டுமா “ என்று கேட்டவளின் பார்வை கருணாகரனின் மீது நிலைத்தது.

“ ஆம் அம்மணி. இதை மட்டும் தனியே அணிந்து பாருங்களேன் “ என்றான்.

“ அதுவும் சரிதான் “ என்று ரத்தின மாலையை கழட்டிவிட்டு மற்ற ஆபரணங்களையும் கழட்ட ஆரம்பித்தாள். ஒரு பெரிய பொன்மாலையை கழட்டும்போது கூந்தலில் சிக்கிகொள்ளவே அதை விடுவிக்க போராடினாள். இரண்டு கைகளும் பின்னுக்கு போனதால் கொங்கைகளை மூடியிருந்த சீலை சற்று விலகி அதன் முழு தின்மையும் கருணாகரன் கண்ணுக்கு விருந்தானது. அவளின் போரட்டத்தில் ஏற்பட்ட ஏற்ற இறங்கங்களை கண்டு இவன் மேலும் காம வயப்பட்டான்.

“ அம்மணி பணிப்பெண்கள் யாரையும் காணவில்லையே. நான் உதவட்டுமா “என்று கேட்டான். சற்று யோசித்துவிட்டு “ சரி, ஆனால் இங்கு வேண்டாம். உள்ளே வாருங்கள் “ என்று தனது சயன அறைக்கு அழைத்துச்சென்றாள். அங்கே நுழைந்ததுமே இவளை எப்படியும் வசப்படுத்திவிடலாம் என்று கருணாகரனுக்கு நம்பிக்கை பிறந்தது. இருந்தாலும் எச்சரிக்கையாக இருக்கவேண்டும் என்று பொங்கியெழுந்த உணர்ச்சிகளை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டான்.